Πολιτιστικός Σύλλογος ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ

Ο πατέρας μου και η μάνα μου ήταν από την Πέτρα, περιοχή των σαράντα εκκλησιών της Ανατολικής Θράκης. Η Πέτρα ήταν κωμόπολη, αλλά πολύ φτωχό μέρος. Τα χωράφια έκαναν μόνο σίκαλη, το ψωμάκι τους ήταν δηλαδή σικαλήσιο. Όταν τους ρωτούσαν με την βαριά θρακιώτικη ντοπιολαλιά, από πού εισ’ μπε παιδί μ’; -Απ’ την Πέτρα! –Τότε βγάλε την πελίδα (μαχαίρι) σου να την δω, γιατί όταν κόβεις σικαλήσιο ψωμί το μαχαίρι κολλά. Όσοι μπορούσαν δούλευαν χτίστες στα γύρω χωριά.

Μερικοί από την Πέτρα καμιά εικοσαριά οικογένειες μάζεψαν λίγα χρήματα και αγόρασαν ένα τσιφλίκι, ένα κομμάτι γη, από έναν Μπέη και πήγανε και κάνανε ένα χωριό και το ονόμασαν Γκερντελί. Ο πατέρας ήταν τσομπανάκι με έναν φίλο του. Ο ένας είχε μαζί του βούτυρο, μυζήθρα ο άλλος ψωμί και αλάτι. Όταν βάζανε πολύ αλάτι έλεγε αυτός που το είχε στο φίλο του «Μη βάζεις πολύ αλάτι στο ψωμί σου, γιατί ο πατέρας μου δεν μπορεί να πηγαίνει συχνά στην Ραιδεστό», κοντινή παραθαλάσσια πόλη, «να το αγοράσει γιατί είναι πολύ ακριβό». Ζούσαν με αυτά που έβγαζαν από τα ζώα και τα χωράφια τους. Το αλεύρι το έκαναν στους τοπικούς νερόμυλους και γι’ αυτούς φημίζονταν πολύ τα χωριά των σαράντα εκκλησιών. Στον πρώτο ξεσηκωμό το 1914 έφτασαν με καράβι στον Πειραιά, πέντε αδέλφια χωρίς τον πατέρα τους, μόνο με την μάνα τους, αφήνοντας πίσω όλα τους τα υπάρχοντα σπίτια, ζώα και χωράφια. Μετά από δύο χρόνια τους ξεσήκωσαν και τους πήγαν στην Κέρκυρα, όπου έμειναν μέχρι τον 1919. Τη χρονιά αυτή τους γύρισαν πίσω στη Ραιδεστό.

Βρήκαν το χωριό τους το Γκερντελί και έζησαν εκεί μέχρι το 1922. Εκείνη τη χρονιά έδωσε ο Θεός πολύ μπερεκέτι. Πολλούς καρπούς δηλαδή και οι πέτρες έδιναν καρπούς που λέει ο λόγος. Αλώνιζαν και δεν είχαν μέρος να βάλουν τα σιτηρά τους. Τα αγελάδια γεννούσαν δύο μοσχάρια, τα πρόβατα έκαναν τρίδυμα και όλοι λέγανε πως αυτό δεν είναι καλό σημάδι.

Στις 14 του Σεπτέμβρη ήρθαν στρατιώτες στην εκκλησία και είπαν στους χωριανούς να πάρουν ότι ζώα έχουν, να φορτώσουν στα αμάξια τους ότι μπορούν κι από σήμερα να βγουν στον δρόμο για να τους οδηγήσουν στην καινούρια τους πατρίδα.

Τι να πρωτοπάρει η γιαγιά, ο παππούς ήταν πάλι στο στρατό, φόρτωσε όσο αλεύρι είχε κάρο κατάκοπο πεθερό της και ξεκίνησε για το άγνωστο μαζί με τα μικρότερα παιδιά της. Ο πατέρας μου με τον αδελφό του πήραν τα ζώα παρόλο που ήταν δεκατέσσερα χρονών και ξεκίνησαν από τις σαράντα εκκλησιές και από κει θα τους οδηγούσε ο στρατός στον Έβρο ποταμό για να περάσουν στην Ελλάδα.

Όλη μέρα περπατούσαν στην βροχή και στα λασπόνερα, την νύχτα σταματούσαν άναβαν φωτιές, ζεσταινόντουσαν στέγνωναν τα μουσκεμένα τους ρούχα, έτρωγαν τα ξεροκόμματα που κουβαλούσαν στο δισάκι τους. Έκανα εννέα μέρες για να περάσουν στην Ελλάδα.Περνούσαν το ποτάμι πάνω σε ένα σανιδένιο πάτωμα, το είχαν δεμένο με σχοινιά από την μία όχθη στην άλλη, ανέβαζαν επάνω αμάξια, ζώα, ανθρώπους, τραβούσαν τα σχοινιά μια από εδώ, μια από εκεί. Πλήρωναν για όλα αυτά με χρυσές λύρες. Γινόταν πανικός. Άργησαν, ταλαιπωρήθηκαν πολύ μέχρι να βρουν τους χωριανούς τους και να μαζευτούνε πάλι όλοι μαζί στα καινούρια μέρη. Ο παππούς μου έκανε δύο χρόνια να βρει την οικογένειά του.